Harpa er ævintýraheimur ...

Björn Theódór Árnason, formaður Félags íslenskra hljómlistarmanna, skrifaði grein í Morgunblaðið 7. desember 2012, með þessari skemmtilegu fyrirsögn:

„Harpa er ævintýraheimur og þar gerast ævintýri á hverjum degi."

Mikið hefur Björn rétt fyrir sér. Á hverjum degi leggja skattgreiðendur fram yfir 3 milljónir króna svo þessi ævintýraheimur Björns geti staðið undir sér. Það eitt og sér er ævintýri líkast að tekist hafi að selja meirihluta þingmanna og borgarfulltrúa þá hugmynd að áhugamál örfárra skuli niðurgreitt af skattgreiðendum um ókomna tíð með fáheyrðum fjárhæðum.

Umsvipað leyti (22.12.12) skrifaði Halldór Guðmundsson, forstjóri Hörpu, líka grein í sama blað, þar sem tekið var í svipaðan streng, en fer þó aðeins nánar í rekstur hússins, eða þá botnlausu hít sem sá rekstur er. Um margt er í greininni fjallað um kostnað og tekjur, en í engu er þess getið að e.t.v. væri skynsamlegt að innheimta hærri gjöld af þeim sem nú þegar sækja viðburði hússins, enda væri það vart við hæfi að, eða hvað? Þeir eiga varla að borga fyrir ævintýrin sem þeirra njóta?

Og ævintýrin gerast enn. Þann 12. febrúar mátti lesa þessa fyrirsögn á frétt á forsíðu Fréttablaðsins:

Tveir milljarðar forða Hörpu frá gjaldþroti

Og undirfyrirsögnin var „Ríki og Reykjavíkurborg ætla að gefa eftir um 800 milljóna skuld vegna Hörpu. Vantar samt sem áður 1,2 milljarða til að lifa fram til ársloka 2016. Yfirtaka ríkis og borgar átti ekki að fela í sér aukinframlögn þegar tilkynntar var um hana árið 2009.”

Stórkostlegt ævintýri ... allt í boði skattgreiðenda.

Pétur Blöndal þingmaður komst vel að orði þegar hann sagði um Hörpu ævintýrið:

„Draumur fárra er að breytast í martröð margra."

 

Undanþágu fyrir alla

Steingrímur J. Sigfússon hefur lagt fram á Alþingi Stjórnarfrumvarp um heimild til samninga um kísilver í landi Bakka í Norðurþingi. Samkvæmt samningi þessum er fyrirtækinu PCC, sem hyggst reisa kísilverið, tryggð sérréttindi umfram öll önnur fyrirtæki á Íslandi. Auk þess að geta fjárfest á Íslandi með sérstökum afslætti í boði Seðlabanka Íslands (fjárfestingarleiðin) og ýmissa ívilnana sem heimild er fyrir í lögum nú þegar þá verður þetta fyrirtæki undanþegið almennu tryggingagjaldi og stimpilgjaldi. Nokkuð sem engum íslenskum fyrirtækjum stendur til boða.

Hvernig skyldi standa á því að öll lögmál skattheimtu virðast Steingrími J. Sigfússyni eingöngu virka í hans eigin kjördæmi. Aðeins í Norðausturkjördæmi virðist það eiga við að yfirgengileg skattheimta hamlar arðskapandi fjárfestingu og því ber að veita þar sérstaka undanþágu.

Sannleikurinn er sá að gjaldeyrishöft og deyðandi skattlagningarstefna stjórnvalda er að ganga af allri fjárfestingu og uppbyggingu á Íslandi dauðri eins og nýlegar tölur Hagstofunnar sýna.

Allt landið þarf á undanþágu Steingríms J. að halda, ekki bara eitt erlent stórfyrirtæki í kjördæmi hans - svona korteri fyrir kosningar.

Valkvæð opinber útgjöld

Hin síðari ár er sífellt meira rætt um frelsi, lýðræði og þjóðarvilja, rétt eins og þjóð geti haft sameiginlegan vilja í einhverju máli. Þjóð hefur auðvitað engan vilja, aðeins einstaklingar geta haft vilja eða skoðun.

Og þennan vilja einstaklinganna er sáraeinfalt að fá fram um eitt mesta hagsmunamál allra landsmanna: útgjöld hins opinbera - ríkis og sveitarfélaga.

Á hverju ári þurfa allir íslendingar að fylla út skattskýrslu. Væri ekki við það tækifæri einfalt að fá fram vilja fólks til greiðslu einstakra útgjaldaliða sem ekkert hafa að gera með t.d. menntun eða heilsugæslu, nú eða jafnvel millifærslukerfið. Auðvitað geta afborganir og vaxtagreiðslur af óráðsíu fyrri ára ekki verið valkvæðar (því miður).

En má ekki framlag til t.d. Ríkisútvarpsins, menningar- og íþróttatengdra útgjaldaliða, eftirlitsstofnana, utanríkisþjónustunnar o.fl. vera valkvætt? Ef mikilvægi eintakra útgjaldaliða er sú sem fyrir borð skattgreiðenda er lagt af stjórnvöldum er ekkert að óttast. Ef skattgreiðendur eru hæfir til að kjósa sér fulltrúa til að ráðstafa þessum fjármunum hljóta þeir að vera færir um að gera það sjálfir. Skattgreiðendur einfaldlega merkja við hvað af þessum liðum þeir eru tilbúnir til að greiða til. Og ef þeir hafna öllum valkostunum á skattskýrslunni fá þeir afslátt af sköttum sínum, eða, ef það þykir fullkomin óhæfa, fá þá að ráðstafa sköttunum í önnur útgjöld hins opinbera að eigin vali.

Ætli tækjakostur spítalanna væri jafn slakur og raun ber vitni ef þessi aðferð yrði viðhöfð? Og ef SÁÁ eða önnur sambærileg samtök telja sig hlunnfarin í úthlutun ríkisúgjalda er sjálfsagt að gera greiðslur til þeirra valkvæðar. Væntanlega treysta þau því að fleiri en ekki styðji málstað þeirra.

Er enginn þingmaður sem treystir sér til að taka þetta mál upp? Ekki á þetta að vera svo flókið. Í fyrstu þyrfti ekki að gera fleiri en 10 - 20 útgjaldaliði valkvæða. Þegar fram líða stundir má þannig leggja nýja útgjaldaliði fyrir skattgreiðendur áður en til útgjaldanna er stofnað.

Með þessu kæmist meira jafnræði á í samfélaginu - þeir sem hlynntir eru háum sköttum og miklum ríkisútgjöldum fengju nú í fyrsta sinn tækifæri til að borga hærri skatta án þess að þeir sem eru á öndverði skoðun þyrftu að fylgja þeim.

Enn fara kröfugerðamenn fram með áhugamál sín

Í dag birtir Morgunblaðið grein um kröfu SÁÁ til 10% þess áfengisgjalds sem ríkissjóður innheimtir. Munu 19.000 manns hafa skrifað nöfn sín á undirskriftalista, þar á meðal nokkur sveitarfélög. Söfnunin gengur undir nafninu „Betra líf“ og er ekki skilgreind frekar. SÁÁ eru samtök áhugafólks um áfengis- og vímuefnavanda og þiggja þau nú samkvæmt fjárlögum næsta árs 686 milljónir í styrk frá ríkinu. Hvert framlag áhugamannahópsins til verkefnisins er liggur ekki fyrir. Samkvæmt tölum formanns samtakanna á síðu SÁÁ er áætlað að ríkissjóður innheimti á næsta ári 11.8 milljarða í áfengisgjöld og sem lætur nærri að SÁÁ sé því að gera kröfu um að fá í sinn rekstur 1.200 milljónir úr ríkissjóði, þ.e. 500 milljónum meira en þessar 686 milljónir sem þeir eiga nokkuð vísar á næsta ári.

Nú er ekki að efa að vandi SÁÁ er stór en samtökin hafa líka haft nokkuð sjálfdæmi um að skilgreina þarfir sínar. En er réttlætanlegt að félag áhugamanna um vímuefnavanda hafi beinan aðgang að ríkissjóði? Í stjórnartíð núverandi ríkisstjórnar hafa áfengisgjöld verið hækkað þrisvar sinnum, árið 2009, 2010 og 2011. Þessi aukning kemur úr vösum viðskiptamanna sem eiga ekkert val um hvert þeir beina viðskiptum sínum. Ekki hefur komið fram hvernig áfengisgjaldinu eða tengdum gjöldum (vanrækslugjöldum, tollum og virðisaukaskatti) er annars varið, þ.e. hvort gjaldið renni óskipt til málefna vímuvarna eða hvort klipið sé af því til sérstakra hugðarefna ríkisstjórnarinnar. Má þó gera ráð fyrir að vímuefnadeild Landspítalans og aðrar skyldar stofnanir fái hluta gjaldsins og fjárveiting SÁÁ komi einnig úr þessum potti. Auk þess er Lýðheilsusjóður áskrifandi að 1% innheimts gjalds og fer annað 1% til Forvarnasjóðs. Geri maður ráð fyrir að um samnýtingarpott sé að ræða og fái SÁÁ 500 milljón króna hækkun úr pottinum þarf að gera grein fyrir frá hverjum þessir peningar eru teknir og þá hvort hækka þurfi áfengisgjaldið enn á ný eða leggja á nýja skatta.

Síðast en ekki síst þurfa menn að gera sér grein fyrir að fái SÁÁ kröfu sinni framgengt hefur ríkið gefið eftir stjórn sína á hvaða þjónustu hún kaupir og hvaða þjónustu sé eðlilegt að ríkið greiði fyrir. 

Orð eru eitt, efndir annað

Fyrr á þessu ári skrifaði ráðherra í núverandi ríkisstjórn í blaðagrein:

„Við þurfum að skoða gagnrýnið hina efnahagslegu hlið ferðamennskunnar, hvernig við getum sem best tryggt stöðu fyrirtækja í ferðaþjónustu svo og samfélagsins sem veitir margvíslega þjónustu - allt þetta þó með það í huga að landið verði aðgengilegt efnalitlu fólki ekkert síður en efnafólki”

Væntanlega er það með þetta markmið í huga sem þessi ráðherra mun standa að margföldun á virðisaukaskatti á gistingu og stórfellda hækkun á verði bílaleigubíla. Það tryggir væntanlega stöðu fyrirtækja í ferðaþjónustu og eykur aðgengi efnalítils fólks að landinu, eða hvað?

Það er skoðun Samtaka skattgreiðenda að skattar eigi að vera einfaldir og gegnsæir. Þannig á sama virðisaukaskattsprósenta að leggjast á alla vöru og þjónustu, undantekningalaust - en þá mun lægri prósenta en nú er. Og hvorki bílaleigur né önnur fyrirtæki eða einstaklingar eiga að njóta sérkjara á gjöldum af bifreiðum eða öðrum vörum. Um þessi mál má lesa á vefsíðu Samtaka skattgreiðenda.

En hækkun skatta á ferðaþjónustuna í dag er til þess fallin að skaða verulega þessa atvinnugrein sem er í eðli sínu viðkvæm fyrir verðbreytingum. Það sést best á þeirri miklu aukningu ferðamanna sem orðið hefur eftir hrun. Augljósa skýringin á þeirri aukningu er gengisfall íslensku krónunnar þó ýmsir reyni að eigna sér þessa aukningu á öðrum forsendum.

Allir hefðu gott af að lesa grein ráðherrans, Ögmundar Jónassonar, sem birtist í sunnudagsblaði Morgunblaðsins 22. júlí sl. undir fyrirsögninni „Viljum við rjúfa kyrrð öræfanna”. Ósamræmið í orðum og gerðum er rannsóknarefni stjórnmálafræðinga framtíðarinnar.

Svört vinna eykst við hærri jaðarskatta

Þingmönnum virðist koma það á óvart að svört atvinnustarfsemi hafi aukist verulega frá hruni. Gott ef Skúla Helgasyni þykir það ekki nægilega markvert til að kalla saman fund. En það eina sem ætti að koma á óvart er hversu undrandi Skúli og aðrir þingmenn eru á eðlilegri afleiðingu gerða sinna.

Eins og Sigríður Andersen bendir svo skilmerkilega á, í grein í Morgunblaðinu í dag, er verið að gera atvinnu fólks að dýru jaðarsporti. Sigríður bendir á að jafnvel hjón með frekar lágar tekjur, til dæmis 200 þúsund krónur á mánuði, sem eru í lægsta tekjuskattsþrepinu bæta aðeins við sig ríflega 3 þúsund krónum með því að taka til dæmis aukavinnu á laugardegi upp á 10 þúsund krónur. Þau halda aðeins rétt rúmlega 30% teknanna!

Og þegar atvinnuleysisbætur eru hækkaðar, jaðarskattar hækkaðir, hvers konar bætur skertar við alla tekjuaukningu er útkoman einföld: aukning í svartri atvinnustarfsemi. Svört atvinnustarfsemi og bótasvik eru siðlaus, en það eru stjórnvöld sem með ósanngjörnu og ógegnsæju skatta- og bótakerfi sínu skapa hvata til svartrar vinnu. Skattlagning upp á 60 - 80% af tekjum er auðvitað þrældómur í annarra þágu.

Grein Sigríðar er að finna á heimasíðu hennar www.sigridur.is, en einnig má lesa grein hennar á vef Samtaka skattgreiðenda, www.skattgreidendur.is.

82% segja svarta vinnu vaxandi vandamál

Þung skattlagning með nýrri byggingarreglugerð

Samtök skattgreiðenda hafa frá því í vor reynt að benda á hvílík skattlagning á nýbyggingar er falin í nýrri útgáfu byggingarreglugerðarinnar. Reglugerðin á að taka gildi 1. janúar 2013 og mun hafa slík áhrif á byggingakostnað að líklegt er að kosta muni íbúðakaupendur milljarða króna á næstu árum. Samtökin skrifuðu Mannvirkjastofnun bréf og óskuðu þess að fá upplýsingar um kostnaðaráhrif nýju reglugerðarinnar, enda hljóti að sú hlið mála hafa verið skoðuð. En í ljós kemur að engir slíkir útreikningar hafa verið gerðir. Aðeins er með almennum orðum talað um að ætla megi að kostnaðaráhrif séu léttvæg. Sýnt hefur verið fram á annað um um það má lesa á heimasíðu Samtaka skattgreiðenda. www.skattgreidendur.is.

Ótrúlegt má telja að jafn mikinn kostnað megi leggja á kaupendur nýrra íbúða án þess að það eigi sér nokkra stoð í auknu öryggi eða gæðum, heldur aðeins pólitísku viðhorfi ráðherra um algilda hönnun og meinta sjálfbærni. 

Jafnframt fylgja nýju reglugerðinni smásmyglisleg fyrirmæli um innra fyrirkomulag íbúðarhúsnæðis sem ekki ætti undir nokkrum kringumstæðum að koma embættis- eða stjórnmálamönnum við.

Það kemur verulega á óvart að Samtök iðnaðarins og aðrir hagsmunaaðilar skuli fyrst nú vera að vakna til lífsins. Kannski hefur það eitthvað með það að gera að Mannvirkjastofnun segir þessa aðila alla hafa komið að gerð nýju reglugerðarinnarog hrósar sjálfri sér fyrir samráðsferil við gerð hennar.

Upplýsingum um samskipti Samtaka skattgreiðenda og Mannvirkjastofnunar hefur verið komið á framfæri við fjölmiðla og er það von Samtakanna að um málið verði nú fjallað af fullri alvöru. Gott er til þess að vita að um málið er aðeins fjallað í Morgunblaðsinu nú í morgun og mbl.is í dag.

Íbúðir of dýrar fyrir ungt fólk

Skattahækkun í boði Einars K. Guðfinnssonar

Á vef Samtaka skattgreiðenda er í dag fjallað um þessa frétt mbl.is frá því fyrr í dag. Fyrirsögnin er „Frumvarp um lækkun húshitunarkostnaðar", en á með réttu að vera hækkun á raforkuskatti. Talað er um jöfnunargjald í stað skatts, enda hljómar það betur. En sannanlega er hér um að ræða skattlagningu á 90% neytenda.

Hvers vegna á að niðurgreiða búsetuákvörðun fólks? Hvers vegna á að falsa forsendur búsetu? Og er allt skal jafna, því þá staldra aðeins við þennan lið? Hvað með tekjur? Kosningarétt? 

Hvernig ætlar Einar K. Guðfinnsson að selja skattalækkanahugmyndir Sjálfstæðisflokksins fyrir næstu kosningar með þetta í farteskinu?

 

Frumvarp um lækkun húshitunarkostnaðar

Samtök skattgreiðenda á blogginu

Samtök skattgreiðenda voru stofnuð þann 16. apríl, 2012.

Að stofnun þeirra stóð hópur fólks sem vill beita sér fyrir því að:

• endurvekja vitund almennings um að vöxtur hins opinbera er ekki óhjákvæmilegur 
• ríki og sveitarfélög séu ekki rekin með halla og reikningurinn sendur kynslóðum framtíðarinnar
• skattar verði lækkaðir eftir megni 
• hið opinbera fari betur með skattfé og leiti nýrra lausna til að bæta rekstur sinn 
• rödd skattgreiðenda heyrist í opinberri umræðu og að sjónarmið þeirra fái aukið vægi 

Á síðustu árum hafa yfir hundrað skattahækkanir dunið á okkur auk þess sem á annan tug nýrra skatta hafa litið dagsins ljós. Íslenskur almenningur og fyrirtæki ganga nú hokin undir farginu. Samtök skattgreiðenda vilja aðrar lausnir og sjálfbærari. Lausnir sem stuðla að endurreisn atvinnulífsins. Lausnir sem virkja fólk til atvinnuþátttöku en hegna því ekki með ofursköttum. Samtökin vilja endurvekja trú á sparnað og vilja einfalt og gagnsætt skattaumhverfi sem laðar þennan vilja fram. Og Samtökin vilja draga úr útgjöldum og minnka ríkisbáknið. Samtökin hyggjast láta til sín taka með greinaskrifum, fréttatilkynningum og auglýsingum í fjölmiðlum og munu halda úti öflugri gagnvirkri heimasíðu. Þá munu Samtökin efna til funda og fyrirlestra eftir því sem tilefni gefur til og standa fyrir mótmælaaðgerðum. Þá munu Samtökin skora á frambjóðendur í komandi prófkjörum og kosningum að skrifa undir heit um að hækka ekki skatta heldur lækka og beita sér fyrir minna og skilvirkara regluverki hins opinbera.